Adokin – Adokin

Construire – 2

*60 houses, 2013, Boulogne-sur-Mer (France) – Patrick Bouchain, Loïc Julienne, Sébastien Eymard et Sophie Ricard (architecture) – photo courtesy of CONSTRUIRE*

Boulogne-sur-Mer-en, Construire agentziak etxe txikiez osatutako 60 etxebizitza sozialetan esku hartuko du. Eraitsi ordez, hiriak bere fondo propioekin birgaitzea erabaki zuen. Sophie Ricard arkitektoa bi urtetan zehar bertan bizitzen, etxebizitzen birgaitzea biztanleen banakako egoerari egokitzen saiatuko da. Auzoan integratu eta bertako biztanleak, batez ere haurrak ezagutzen hasteko, lorategi txiki bat diseinatu zuen. Inguruko obretako hondakinen artetik materialak aterako dituzte, negutegiak eraikitzeko edo lorategian barrena pasatzen den bidexka egiteko. Erabaki hau medio faltaren ondorio denarren, ez da onartzen zaila izan, auzoko hainbat biztanle txayar-biltzaile bezala lan egin eta esperientzia baitute errekuperatzen. Denentzat irekia den obra, etxebizitzen kanpo-isolamenduarekin hasi zen, eta ondoren barnealdean jarraitu zuten. Arkitektoaren eskura jarritako etxearen ondoko etxean obraren zentrua kokatu zuten eta hori topaleku bilakatuko da. Obrako langileek auzoko haurrek paleta egurrez egindako mahai baten inguruan bazkaltzen dute. Etxeei zuzendutako diagnostiko sakon eta tratamendu pertsonalizatuei esker, hirurogei lizitazio ezberdin burutu ziren. Kolorearen inguruan egindako lanak azterketa indibidualizatu honi ikusgarritasua emango dio. Agentziako pertsona ezberdin bakoitzak proiektuaren aspektu politiko, tekniko eta sozilak landu dituzte.

Berreraiki beharrean konpontzearen ideiarekin jarraituta, agentziak beste proiektu bat garatu zuen Tourcoing hirian. Kasu honetan ere, arkitektoen presentzia handia izango du eta etxe bakoitzaren tratamendu indibidualizatua burutu zen. Oraingoan Rase pas mon quartier elkarteari esker eraispenetik salbatutako adreiluzko langile etxeak dira. Hemen ere biztanle ezberdinak proiektu beraren inguruan bildu zituzten “komunitatea” sortzeko asmoarekin, baina aldi berean elkarren arteko “bereizketa” bultzatuz. L’atelier électrique deituriko lokal soziokulturala elkargune izango da eta proiektuaren arkitektura gune gisa funtzionatuko du. Isolamenduan eta kanpo-itxituran egindako lanarekin batera, etxebizitzen barne-erreforma egin zen. Lauzak bezalako elementu txikientzako auzoaren eskalako berrerabilera sare bat sortu zen. Izan ere, zementuzko baldosak langile-etxe horien identitatearen funtsezko zati bat dira. “Matière Grise” liburuan argitaratutako elkarrizketa batean Patrick Bouchain arkitektoak ondoko zehazten zuen berrerabilera sarearen inguruan: “Beraz, etxe-denda bat sortu genuen, eta bertan jarri zen beste etxebizitzetatik desmuntatzen zen guztia. Enpresarientzat balio izan zuen, baina bertako biztanleak ere toki honetara etor zitezkeen txorrota, etengailu, lauza, parketa, pertsiana, leiho… baten bila.”

*30 houses, 2013, Tourcoing (France) – Patrick Bouchain, Loïc Julienne, Denis Favret et Marie Blanckaert (architecture) – photo courtesy of CONSTRUIRE*

Bi kasuetan beste modu batean eraikitzea da helburua. Hau da, etxebizitza normalizatu batean bizi den biztanle medio batentzat ez lan egitea eta itsu-itsuan aurrez erabakitako modelo eta estandarrak ez aplikatzea. Bakoitzaren berezitasunak kontuan hartzeak proiektu ezberdinei bigarren geruza kultural eta sozial hau gehitzea ahalbidetu du, Patrick Bouchain arkitektoak aipatzen duen moduan. Eta ikuspegi horri laguntzeko berrerabileraren hautatzea bistakoa dirudi. Izan ere, berrerabiltzeko, stock heterogeneo batetik datorren material bakoitzaren araberako ikuspegi espezifikoa behar da. Bai Boulogne-sur-Mer-en lanean ibilitako langileen lana laguntzen duen berrerabilera eta brikolajea, zein Toucoing hirian ezarritako berrerabilera sarean, berrerabilera ez da inoiz keinu arkitektoniko deskonektatu batekiko aitzakia. Lehenik eta behin, prozesu bati laguntzeko modu logikoa da. Arkitektoen ikuspegiaren malgutasuna batzuetan ere etorkizuneko etxebizitzen diseinuen malgutasuna bihurtzen da. Horrela izan da Beaumont herri txikiko etxebizitza ebolutiboen kasuan, non biztanleek eraikinen zati batzuk libreki eraldatu zitzaketen. Proiektuak Txileko Elemental bulegoaren lana gogorarazten digu. Hemen, kasuz kasu egindako lana, autoeraikuntzari eta etxebizitzaren eskalan ematen den berrearbilerari laguntzen dion elementu gakoa da. Azken proiektu honek, aurreko biek bezala, berrerabileraren erakusle garbiak izan nahi ez duten arren, bakoitza bere erara, arkitekturaren ikusmolde ezberdin bat defendatzen ahalegintzen da, etorkizuneko berrerabilera orokortzea posible egingo duen ikusmoldea!

*8 houses, 2013, Beaumont (France) – Patrick Bouchain, Loïc Julienne et Sébastien Eymard (architecture) – photo courtesy of CONSTRUIRE*

Artikulu honetan deskribatutako proiektu ezberdinak (Boulogne-sur-Mer, Tourcoing, Beaumont), modu zabalagoan azaltzen dira Patrick Bouchain-en zuzendaritzapean ateratako “Pas de toit sans toi” argitalpen kolektiboan (2016, Actes Sud). Gainontzeko informazioa 2014ean Pavillon de l’Arsenal taldeak Encore Heureux bulegoaren zuzendaritzapean argitaratutako “Matière Grise” liburuan biltzen diren Patrick Bouchain berari egindako elkarrizketatik atera dugu.

Construire – 1

Patrick Bouchain arkitekto frantsesa eraikin industrial zaharrak espazio kulturaletan birmoldatzeagatik ezaguna da. Aurretik ere hitz egin dizuegu berari buruz permis de faire gaiaren inguruan aritu ginenean. Loïc Julienne-kin batera sortu zuen CONSTRUIRE bulegoak ez ditu soilik horrelako proiektuak garatzen. Hala ere, beraien ibilbide arkitektonikoaren zati garrantzitsua izaten jarraitzen dute, arkitekturaren ikuspuntu antikonformistaren bidetik. Bulegoaren lana obraren une erabakigarrian zentratzen da, profesional ezberdinak proiektuaren garapenean parte hartzera bultzatuz eta berrerabileraren logiko txertatuz.

*Lieu Unique, 1999, Nantes (France) – Patrick Bouchain, Nicole Concordet et Loïc Julienne (architecture) – photo courtesy of CONSTRUIRE*

Lehenengo berrerabilera elementua eraikina eta hauen egitura da, Nantes hiriko Lieu Unique proiektuaren kasuan bezala; Lu fabrika zaharrean kultur zentro bat integratzen dute, besteak beste, ikuskizun aretoa, erakusketa gunea eta jatetxea biltzen dituena. Hasierako birgaitze programaren moldatzeari esker, beharrezko aurrekontua murriztea lortu zuten, minimoa eginez. Gutxieneko esku-hartzeak lekuaren historiaren etapa ezberdinak agerian utzi ditu: fabrika, lugorria eta arte zentroa. Proiektuaren alderdi esperimentalak, benetako kultur ekintza bihurtzen den obraren garrantziak benetako dimentsio pedagogikoa ematen dio. Obran aktore askok parte hartzen dute, batez ere obrako etxolaren bidez, harrera eta dokumentazio gune egonaldi arkitektonikoetan bezala. Obran garatutako berrerabilerak, dimentsio pedagogikoa, politikoa, sinbolikoa edo estetikoa, eta sinplifikatuz sen ona biltzen ditu: berrerabili daitekeena berrerabili eta honezkero balio duena gorde.

Berrerabilitako material batzuk eraikinetik bertatik datoz: fabrikaren zorua estaltzen zuten altzairuzko plakak non antzinako aktibitatearen arrastoak oraindik ere ikusgai dauden, bulegoko mahai bat, aurretiko birmoldaketa batetik zetorren larrialdi eskailera bat edo eraispen partzialetatik ateratako adreiluak. Tokian egindako berrerabilera horri eraikinaren ertzean sortutako terraza eraikitzeko erabilitako hondakinak gehitu behar zaizkio. Proiektuan parte hartuko duten artisauei ere dei egingo diete, berrerabili daitezkeen materialak ekar ditzaten. Asko zatiak, soberakinak, edo desklasifikatutako materialak dira, konforme ez daudelako. Azkenean, obra kanpoko profesionalek ere materialen bilaketa horretan lagundu zuten. Desegite gunera bota behar ziren ontzien taulak eta eraispen zurak ikuskizun-aretoaren perimetroa osatzen duen pasabidea janzten dute. Tabernako barra eta jatetxeko aulkiak dohaintzetatik datoz. Eraikinaren atzealdean, ikuskizunen aretoaren altuera osoan, Grenier du Siècle delakoa sortu zen. Bilduma monumentala, non herritarrek emandako objektuak metalezko edukiontzi zigilatuetan gordetzen diren. Espazio itxi hori 2100ean irekiko da, hau da, sortu eta mende batera. Objektu horiek dituzten upelak edo metalezko kaxak ere dohaintza batetik datoz. Mendeko Atikoko fatxada janzten duen beira ere berrerabilerakoa da. Erabilitako piezak, garai batean, arautegiak errefusatu zituen. Horrelako materialak integratu ahal izateko, eraikinaren fatxada eta hau osatzen duen beirazko patchwork-a artelan deklaratu behar izan ziren. Gure hondakinen birziklatzean espezialista diren Maliko errementariek ikuskizun aretoaren sabaian, isolamentu akustiko gisa, integratuko diren kupelak moztu zituzten. Hauek ere artelan izendapenarekin sartu ahal izan ziren Frantzian. Piragua tailaketatik ateratako zur-hondakinetatik ateratako oholtza zatiak piraguak egiten dituzten artisauek josi zituzten, proiektuan jatetxerako panel gisa erabiltzeko.

*Académie Fratellini, 2003, Saint-Denis (France) – Patrick Bouchain et Loïc Julienne (architecture) – photo courtesy of CONSTRUIRE*

Logika berdinarekin, arkitektura bulegoak eraikin industrial zaharren birmoldaketa proiektu anitz garatuko ditu: Le Magasin (Grenoble), La Condition Publique (Roubaix) edo Le Channel (Calais). Baina Patrick Bouchain eta CONSTRUIRE tailerra eraikin berrien eraikuntzan ere arituko dira, berrerabilerarekiko interesa alde batera utzi gabe. Horrela, Saint-Deniseko Fratellini Akademiak, zirkuaren inguruko arte eta prestakuntzarako zentroak, Versaillesko lorategietan ekaitzaren ondorioz eroritako egurra berreskuratu zen. Egurra ia bere horretan integratu zen ikuskizun-aretoko eserlekuen egituran, hasieran aurreikusitako zurezko sekzioak gaindimentsionatuz. Kanpoko estaldura txapa metaliko tolestuekin egin zen. Xafla hauek zentru komertzial batetik ekarri ziren kolorea ez baitzetorren bat eskatutakoarekin. Estaldura eraikitzean hasierako kokatzean egindako zuloak ezkutatu ziren. Gainera partzialki margotuko dira mozketa gunean erdoiletik babesteko. Estalduraren berrerebilera eta instalazioak zein erdoilaren kontrako margo trazek, proiektuari bere berezitasuna ematen dion estaldura osatzen dute.

Sonia vu arkitektoa eta ConstructLab taldearekin batera, Patrick Bouchain eta Loïc Julienne-ek Argentan hiriko Herri-Unibertsitatearentzako Le Manable deituriko festa areto baten eraikuntzan parte hartu zuten. Hau batez era berrerabilera materialekin eginda dago. Bulegoaren beste proiektu batzuk berrerabilera materialekin eginda ez dauden arren, hauen izaera iragankorra eta mugikorra dela eta, berrerabilera eta deseraikitzea sustatzen dute. Hau gertatzen da museo ibiltarien kasuan. Hala nola, Frantziako hainbat hirietan ikusgarri egon den Centre Pompidou Mobile deritzona edo Les Étincelles du Palais de la Découverte, gaur egun obretan dagoen Parisko museoaren bertsio ibiltari berrerabilgarria. Berdina gertatzen da, karpadun ikuskizun areto ibiltarien kasuan: La Volière, Le Centaure edo Le Caravansérail.

Artikulu honetan laburki deskribatutako proiektu batzuk (Le Lieu Unique, L’Académie Fratellini), modu zabalagoan azaltzen dira Patrick Bouchain-en zuzendaritzapean Christophe Catsaros arkitektura kritikoak idatzitako “Le Lieu Unique –Le chantier, un acte culturel / Nantes” liburuan (2006, Actes Sud, L’Impensé bilduma) eta Coline Serreau et Charlotte Erlih-ek idatzitako,“L’Académie Fratellini – Le cirque de plain-pied / Saint-Denis” (2008, Actes Sud, L’Impensé bilduma). Beste informazioak, Patrick Bouchain berari egindako elkarrizketa batetik datoz. Elkarrizketa hau, 2014ean Pavillon de l’Arsenal delakoak Encore Heureux bulegoaren zuzendaritzapean argitaratutako “Matière Grise” lanean erreproduzitu zen.

Ley de residuos y suelos contaminados para una economía circular

Ekonomia zirkularrerako hondakin eta zoru kutsatuen, apirilaren 8ko 7/2022 legea aztertzen badugu, zer aurkituko dugu berrerabilerari buruz? Gauza batzuk ezagutzen ditugu honezkero, eta beste batzuk berriz berriak dira. Hala ere, legeak ez ditu oraindik hauek garatzeko neurri praktikoak eskaintzen.

Lehenik eta behin, gogora dezagun legeak (2. artikulua) berrerabilerarako prestaketaren eta berrerabileraren arteko bereizketa argia egiten duela; kasu batean, hondakinak balorizatzeko eragiketa bat da, eta bestean aldiz ez. Ondoko definizioek azaltzen duten moduan (horietariko batzuk hemen aurkeztu genizkizuen):

«Preparación para la reutilización»: la operación de valorización consistente en la comprobación, limpieza o reparación, mediante la cual productos o componentes de productos que se hayan convertido en residuos se preparan para que puedan reutilizarse sin ninguna otra transformación previa y dejen de ser considerados residuos si cumplen las normas de producto aplicables de tipo técnico y de consumo.
artículo 2 – y)

«Reutilización»: cualquier operación mediante la cual productos o componentes de productos que no sean residuos se utilizan de nuevo con la misma finalidad para la que fueron concebidos.
artículo 2 – aw)

Hondakin eta baliabide kontzeptuen artean egiten den bereizketa hau ezinbestekoa da eta berrerabilera barneratzen duten prebentzio estrategien garrantzia azpimarratzen du. Prebentzioa, izan ere, honela definitzen da:

«Prevención»: conjunto de medidas adoptadas en la fase de concepción y diseño, de producción, de distribución y de consumo de una sustancia, material o producto, para reducir:
1.º La cantidad de residuo, incluso mediante la reutilización de los productos o el alargamiento de la vida útil de los productos.
artículo 2 – z)

Azpimarratzekoa da prebentzioa sorkuntza fasean (gogoratu hemen azaltzen genuen DfD kontzeptua) zein balio-bizitzan zehar kontutan hartu behar dela. Nolanahi ere, berrerabilera prebentzio neurri bat da eta hondakinen tratamenduaren hierarkian mailarik altuenean dago. Hierarkia hori 8. artikuluan definitzen da eta aurretik hemen azaldu dugu:

a) Prevención, b) preparación para la reutilización, c) reciclado, d) otro tipo de valorización, incluida la valorización energética y e) eliminación.
artículo 8 – 1.

Prebentzio neurriak 18. artikuluan zehazten dira. Berriz ere, sorkuntza fasean zein balio-bizitzan zehar honen amaierararte lan egitea garrantzitsua dela aipatzen da:

Fomentar el diseño, la fabricación y el uso de productos que sean eficientes en el uso de recursos, duraderos y fiables (también en términos de vida útil y ausencia de obsolescencia prematura), reparables, reutilizables y actualizables.
artículo 18 – 1. b)

Fomentar la reutilización de los productos y componentes de productos, entre otros, mediante donación, y la implantación de sistemas que promuevan actividades de reparación, reutilización y actualización, en particular para los aparatos eléctricos y electrónicos, pilas y acumuladores, textiles y muebles, envases y materiales y productos de construcción.
artículo 18 – 1. d)

Reducir la generación de residuos en la producción industrial, en la fabricación, en la extracción de minerales y en la construcción y demolición, tomando en consideración las mejores técnicas disponibles y las buenas prácticas ambientales.
artículo 18 – 1. f)

Legeak hondakinak murrizteko helburu orokorrak zehazten dituen arren – 2025erako eta 2030erako, 2010.urtearekin konparatuta, %13 eta %15 gutxiago hurrenez hurren (17. artikulua) – zehaztasun gehiago ematen ditu eraikuntza sektoreari dagokionean (26. artikulua):

La cantidad de residuos no peligrosos de construcción y demolición destinados a la preparación para la reutilización, el reciclado y otra valorización de materiales, incluidas las operaciones de relleno, con exclusión de los materiales en estado natural definidos en la categoría 17 05 04 de la lista de residuos, deberá alcanzar como mínimo el 70% en peso de los producidos.
artículo 26 – 1. b)

Hala ere, helburu horiek ez dituzte prebentzio-neurriak barne hartzen eta tratatutako hondakinak sarritan balio-galera handia eragiten duten betetze-lanetan erabiltzen dira. 30. artikulua, aldiz, eraikuntza- eta eraispen-hondakinei buruzkoa dena bereziki interesgarria iruditzen zaigu. Birziklatzeko frakzioen araberako sailkapenaz gain, 2. puntuan berrerabili daitezkeen elementuak sailkatzeko beharra azpimarratzen da:

A partir del 1 de julio de 2022, los residuos de la construcción y demolición no peligrosos deberán ser clasificados en, al menos, las siguientes fracciones: madera, fracciones de minerales (hormigón, ladrillos, azulejos, cerámica y piedra), metales, vidrio, plástico y yeso. Asimismo, se clasificarán aquellos elementos susceptibles de ser reutilizados tales como tejas, sanitarios o elementos estructurales. Esta clasificación se realizará de forma preferente en el lugar de generación de los residuos y sin perjuicio del resto de residuos que ya tienen establecida una recogida separada obligatoria.
artículo 30 – 2.

Hurrengo puntuan, ondokoa gehitzen da:

La demolición se llevará a cabo preferiblemente de forma selectiva, y con carácter obligatorio a partir del 1 de enero de 2024, garantizando la retirada de, al menos, las fracciones de materiales indicadas en el apartado anterior, previo estudio que identifique las cantidades que se prevé generar de cada fracción, cuando no exista obligación de disponer de un estudio de gestión de residuos y prevea el tratamiento de estos según la jerarquía establecida en el artículo 8.
artículo 30 – 3.

Hala ere, ez dira berrerabili daitezkeen elementuak sailkatzeko baldintza praktikoak zehazten eta ez da helburu argirik ezartzen. Hori gabe, litekeena da birziklatzeak lehentasuna izatea, sektorea egituratuago baitago, nahiz eta hondakinen kudeaketaren hierarkian beherago egon.

Neurri interesgarri batzuk amaitzeko: ekodiseinu-baldintzak eta eraikuntza obra berrietan erabili beharreko materialen liburu digitalak:

Para facilitar lo anterior, se establecerá reglamentariamente la obligación de disponer de libros digitales de materiales empleados en las nuevas obras de construcción, de conformidad con lo que se establezca a nivel de la Unión Europea en el ámbito de la economía circular. Asimismo, se establecerán requisitos de ecodiseño para los proyectos de construcción y edificación.
artículo 30 – 3.

Recetas Urbanas: Cañada Real

Centro sociocomunitario de la Cañada Real, 2018-2019, Madrid – Ayuntamiento de Madrid / Empresa Municipal de la Vivienda y Suelo (project owner), Recetas Urbanas (architecture) with 1200 volunteers – photo courtesy of Recetas Urbanas

Blog honen bidez, eraikuntza materialen berrerabilerak zentzua izateko, arkitektura eta eraikuntza ulertzeko moduan eraldaketa sakona eman behar dela nabarmentzen saiatu gara. Hau horrela, Recetas urbanas taldeak garatutako proiektuetan, berrerabilera, defendatzen dituzten balioen zerbitzura dagoen tresna da, helburua soilik izan beharrean. 2019an inauguratutako Cañada Real-eko zentro soziokomunitarioa, honen adibide garbia da. Erabilitako materialen erdia baino gehiago, berrerabileratik eratorriak dira. 2020an argitaratutako bideoak bertako komunitatearen implikazioa erakusten du eta arkitektura proiektuak ikuspegi soziala izan behar dutela gogorarazten digu.

*Centro sociocomunitario de la Cañada Real, 2018-2019, Madrid – photo courtesy of Recetas Urbanas*

Cañada Real deritzona, Madrilgo erkidegoa zeharkatzen duen antzinako transhumantzia errepide baten (Cañada Real Galiana) trazaduran kokatzen diren eraikuntza ilegalez osatuta dago. Hainbat kilometro dituen kale honetan, biztanleria kondizio prekarioetan bizi da. Zentro komunitarioak azpiegituran beharrari erantzun dio neurri batean. Madrilgo udalak etxebizitza eta lurzoruaren udal enpresaren bidez garatutako proiektu honek, hasiera klausula sozial gutxi sustatzen zituen. Recetas Urbanas taldeko arkitektoak izan dira, egindako lanari esker, proiektua hiritarren partaidetzaren benetako esperientzian bilakatuko dutenak: biztanleak ezagutzeko atez-ate etxebizitza, ikastetxe, elkarte, giza-erakunde eta baita espetxe batetara egindako bisiten lagutzarekin. Komunitateko kideez gain, besteak beste, unibertsitatetik etorritako hainbat bolondresek parte hartu dute auto-eraikuntza proiektu honetan. Honela, Madrilgo puntu ezberdinetan, ondoren tokian lotu ziren elementu eta modulu ezberdinak (zoru, horma, leiho, zertxa, estalki) prefabrikatu ziren. Berrerabileraren ekarpena hemen ezinbestekoa izan da. Lan-bolondresak eta materialen berrerabilerak, aurrekontua aldatu gabe, azalera eraikia %25 handitzeko aukera eman zuten.

Berrerabilerari dagokionean, erabilitako materialak aurretik burututako proiektuetatik eta udal-biltegietatik ekarriak dira. Cañada Real-eko funtzio anitzeko lan-eremua eraikitzeko behar izan diren material gehienak, 2018an Recetas Urbanas berak eraikitako Habitar el Aire (Naves Matadero – Centro Internacional de Artes Vivas) sorkuntza espazio efimerotik ekarritakoak dira. Biltegi publikoetan berreskuratutako materialak aldiz, eskilaratan eraldatutako aldamio egiturak edo aulkiak dira. Azken hauen erabilera besteratu eta eraikinaren fatxadan kokatuta, eguzkitako bikainak bihurtuta!

Hemen eraikin honi buruz El Pais egunkarian 2021 argituratutako artikulua.

Recetas Urbanas

Espainiar Estatuan duela hainbat urtetik gaurko egunerarte, eraikuntza materialen berrerabileraren arloan lan egiten duen arkitektura bulego bat bada, hau Recetas Urbanas da. Bulegoa Santiago Cirujedak sortu zuen 2003an eta geroago Alice Attout gehitu zen taldera. Hala ere, berrerabileran interesa duten beste arkitektoen moduan, ez dute hau beraien kezka bakarra bihurtzen: beraientzat berrerabilera, hiritarren partaidetzaren zerbitzura jartzen den ikasketa eta heziketarako tresna da. Hirian egindako esku-hartzeengatik edo burutzen duten arkitektura iragazkorragatik ezagunak, Recetas Urbanas taldeak egiten duen lana keinu arkitektoniko hutsetik haratago doa. Aldi berean, materialei, hauen berrerabilerari eta gure praktika arkitektonikoak eraldatzeko moduari buruzko benetako hausnarketa egiten dute. Bulegoak urteetan zehar berrerabileraren inguruan izandako esperientziak, 2022an argitaratutako bideo batean laburbiltzen ditu. Hau, izandako esperientzian oinarritzen den inbentario gisa uler daiteke: eraikuntza materialen berrerabilera 2.000.000 euroko balio estimatua duten berrogeita hamar bat proiekturen bidez erakusten da. Balantze honek, positiboa den arren berrerabilerak bere lekua har dezan garatzen den bidea agerian uzten du. Hau guztia ekonomia zirkularraren printzipioak, intentzio onak izateaz gain, aplikatu egin behar direla gogoraraziz.

Auto-eraikuntza proiektu ezberdinen bidez eta bolondresen lanari esker, arkitektoen arreta eraikitze prozesuan egiten den berrerabileran zentratzen da. Material hauen integrazioak proiektuaren ikuspegia eraldatzen duela azpimarratzen dute. Gainera, eraikuntzak bere bizi-zikloaren amaierara iristean izango zuen bilakaera eta etorkizuna ere kontutan hartzen dute. Beraz, burutzen duten lana bikoitza da. Baterik, bigarren eskuko materialen bilaketa eta bestetik, material hauen berrerabilera beraien proiektuetan. Batzuetan egiturak osorik berrerabiltzen dira eraikitze aukera berrikusiz eta moldatuz. Berrerabilitako materialak jatorri ezberdinekoak dira: bigarren eskuko erosketak, proiektu zaharren desmuntaketak, donazio edo mailegu publiko edo pribatuak, kudeaketa kontratuen barruan. Baliabide publikoen garrantzia, udal biltegien bidez batez ere, funtsezkoa dela dirudi.

*Aula Abierta / oficina araña (La Carpa – Espacio Artístico), 2012, Sevilla – photo courtesy of Recetas Urbanas*

Adibide gisa, Recetas Urbanas taldeak argitaratutako bideo batean azaltzen den moduan, La Escuela Crece (Madrid, 2016) proiektuaren berrerabilera tasa %85ekoa da, Proyectalab (Benicàssim, 2011) proiektuarena %75koa edo Aula Abierta (Granada, 2007) proiektuarena %90koa. Azken proiektu hau gainera, desmuntatu eta Sevillan berrerabili zen 2012an. Aula Abierta Sevilla, La Carpa proiektuaren parte da, 2011an hasitako espazio sozio-kulturala. Bertan zirku-eskola eta helburu sozial eta kulturala duten akzioak bultzatzen dituzten kolektiboak biltzen dira. La Carpa osatzen duten egitura ezberdin gehienak berrerabiliak dira. Desmuntatu eta berriz berrerabilitako proiektu zaharrak, besteak beste, Aula Abierta eta baita taldearen armiarma famatuak (Arañas).

*La Escuela Crece *(Escuela Superior de Diseño)*, 2016, Madrid – photo courtesy of Recetas Urbanas*

Granada eta Sevillako Aula Abierta edo Madrideko La Escuela Crece proiektuak, aurretik argitaratutako artikulu batean aipatu genituen eta Recetas Urbanas taldeak goi-mailako eskoletako ikasleekin zuten inplikazioa nabarmentzen genuen orduan. Oro har, Aula Abierta izenarekin, bulegoak, ikasle komunitatea inplikatzen duten hainbat proiektu itzulgarri biltzen dituzte. Proiektu parte-hartzaile hauek, gehienetan autoeraikiak eta Granadako AAABIERTA kolektiboarekin izandako lehen esperientziari esker jaioak, berrerabilerarekin egindako eraikuntza irtenbideak erabiltzen dituzte. Hezkuntzari emandako arretari jarraituz, arkitektoek hogei bat proiektu garatu dituzte zentzu honetan, mota guztietako eskola zentruetan. 2021an txosten bat argitaratu zuten honen inguruan.

*La Rebelión del Crazy Army *(Festival Concéntrico)*, 2023, Logroño – photo courtesy of Recetas Urbanas*

Duela gutxi, 2023an, Concéntrico festibalaren barruan, La Rebelión del Crazy Army delakoak, Logroñoko institutu bateko ikasle eta irakasleei deialdia zabaldu zien, zentrua espazio publikoarekin lotzen duen lagunduko zuen aldi baterako egitura eraikitzeko. Orduan eraikuntzan erabilitako zurezko habe eta panelak, Vallecaseko La kalle elkarteak berrerabili zituen. Logika berberarekin eraikitako proiektu ezberdinez ari gara. Jarraian Katalonian garatutako beste adibide bat: Bartzelona hiriaren hiruehungarren urteurrenaren ospakizunen barruan, 2014an Enric Miralles fundazioak hirian zehar sakabanatutako 6 aldi baterako instalazio koordinatu zituen, BCN RE.SET deituriko proiektua. Recetas Urbanas taldeak, instalazio hauen balio-bizitzaren amaieran, hauek osatzen zituzten materialen berrerabilera proposamena garatu zuen (honi buruzko artikulua El País egunkarian). Materialak, Recetas Urbanas berak edo Straddle3 bezalako beste kolektiboek berrerabili zituzten, hezkuntza kontextuan batez ere. Materialak berriz zirkulazioan jartzearen logika jarraituz, Recetas Urbanas eta Straddle3 taldeak besteak beste, baliabideen berrerabilera eta birbanaketa helburutzat duen plataforma garatu zuten GRRR (Gestión para la Reutilización y Redistribución de Recursos) deiturikoa. Arquitecturas Colectivas (AA.CC.) iniziatibaren proiektua da, balio amankomunak defendatzen dituen sare internazionala. Recetas Urbanas, talde honen barruan dago. Donostiako M-etxea taldeak adibidez, GRRR plataforma erabili du.

Bukatzeko, horrelako proiektuen alde legala ere azpimarratzekoa da. Recetas Urbanas taldeak bere interbentzioak alde juridikoaren arabera sailkatzen ditu: interbentzio ilegala, legala eta a-legala. Azken kategoria honek, legedian dauden hutsuneak aztertzen ditu jardun ahal izateko. Berrerabilera materialekiko paralelismoa interesgarria da hemen. Bigarren eskuko materialen berrerabilera hiru kategoria hauetan sailkatu daiteke. Kasu batzuetan, berrerabiltzea ezinezkoa izango da arrazoi juridikoak medio. Besteetan, aldiz, posible izango da. Hala ere, bi aukera hauen artean dagoen eremu grisa handia da eta proiektu asko, hau aprobetxatzen saiatzen dira. Lege hutsuneak eta material horiek erabiltzeko lege ezintasunak, agerian uzten dute, berrerabilera guztiz eskuragarri egiteko, burutu beharreko lan juridikoa.

Label

Ziurtagiri eta labelak ohikoak dira ingurumenaren arloan eta horietariko batzuk, pribatuak zein publikoak, barne har ditzazkete berrerabilera eraikuntza materialak. Gure mugetatik kanpo, ziurtagiri ezberdinak ezagutzen ditugu: HQE™ (High Quality Environmental) frantsesa, BREEAM® (Building Research Establishment Environmental Assessment Method) ziurtagiri ingelesa edo LEED® (Leadership in Energy and Environmental Design) Estatu Batuarra dira ezagunenak. Label batzuen helburua, adibidez, izaera zirkularra kontutan hartzea edo karbono-aztarna murriztea izango da. Alde horretatik, berrerabilera aukera bereziki interesgarria da. Horrelako label bat lortzea, oro har borondatezkoa izaten da, eta eraikin edo material baten ezaugarriak, araudiak eskatzen dituen exijentzia minimoak baina hobeagoak direla erakusteko erabiltzen dira. Askotan, konfidantza eta errekonozimendu kontua izaten da, proiektu baten ikusgarritasuna areagotzeko aukera ematen duena. Kasu batzuetan gainera, labelek derrigorrezkoak bilakatu dira. Hori da 2016an aurkeztutako E+C- label esperimentalaren kasua. Etiketa hau 2020 Ingurumen Legediaren (RE2020) aurrikuspena zen, eta helburua BZA tresnak erabiliz, eraikin baten karbono-aztarna egiaztatzea da. Hemen azaldu genuen bezala, RE2020 araudiak, kalkulu-metodoa jasotzen du, non berrerabilera materialek karbono-aztarnaren kalkuluan duten inpaktua nulutzat jotzen den, eta ondorioz, irtenbide oso onuragarria da!

Ingurumen label gehienak ez dira berrerabilerara bakarrik aplikatzen, baina badira bereziki hau sustatzeko sortuak izan direnak. Frantziako CircoLab® labelak adibidez, Berrerabilera produktuen eta hauen baliokide berrien ingurumen inpaktua konparatzen ditu, eta maila ezberdinak kontutan hartzen dituen errendimendu ziurtagiria emateko sortua izan da. Lehenago, Ingalaterran Salvo erakundeak Truly Reclaimed labela atera zuen, FCRBE (Interreg NWE) europar proiektuari esker. Berrerabilera bultzatzeaz gain, honen helburua berrerabileratik benetan eratorritako materialak babestea da, kopietatik bereiziz. Honek ikusgarritasuna ematen dio berrerabilerari eta balioan jartzen du!

“Building Materials and the Climate”

Eraikin eta eraikuntzaren inguruan sortutako (Global Alliance for Buildings and Construction – GlobalABC) itun mundialaren barruan, United Nations Environment Programme eta Yale Center for Ecosystems + Architecture-n artean burututako “Building Materials and the Climate: Constructing a New Future” txostenak, beste behin (hemen eta hemen aipatu genuen bezala), eraikuntza sektorea negutegi efektuko gas-isurien %37aren erantzulea dela eta lehenbait lehen deskarbonizatu behar dela gogorarazi digu. Horretarako, energiaren eta karbono operatiboaren gutxitzeaz gain, energia eta karbono grisa ere murriztu behar dira. Sektorearen deskarbonizazio eraginkorra, eraikinaren bizi-ziklo osoa kontutan hartzen duten tresnen bidez bakarrik lortuko da, BZA analisiaren bidez batez ere. Helburua, lehengai berrien erauzketa ekiditea eta hondakinen produkzioa gutxitzea da, ekonomia zirkularraren logikaren barruan, honezkero daukagunarekin lan egiteko.

Jomuga nagusia, eraikinen eta hauen osagaien bizitza luzatzea da, eraberritze eta zaharberritze lanak bultzatuz (BEG-en gutxitzea %50-75 bitartean) eta eraikuntza berrietan “design for disassembly” estrategiak martxan jarriz (BEG-en gutxitzea %10-50 bitartean). Hau dena, deseraikitze selektiboa eta materialen berrerabilera ahalbidetuz. Honen harira, aipatutako txostenak, enplegu sormen handia duen eraikuntza sektorearen beharrezko egituraketa eta sostengu finantzario zein legegilearen beharra azpimarratzen ditu:

“A new supply-and-demand model is needed, with new enterprises that allow for the careful dismantling of buildings and for the storing, preparation and maintenance of second-cycle materials for resale that will enable circular economies while providing job opportunities.”
p. xi

“Efforts by individual stakeholders to improve decarbonisation outcomes will not succeed unless they are supported by policy and finance across the different phases of the building process.”
p. xi

Txostenak dioen moduan, batez ere berrerabileraren bidez, lehengai berrien erauzketak gutxitzeak, lanbide batzuen ondorio diren gaixotasunen murrizketa eragin lezake gainera:

“Reducing raw material extraction and harvesting through recycling and re-use may also mitigate social ills such as forced labour upstream in the supply chain.”
p. xiv

Bestetik, txostenak, hainbat kasu aipatzen ditu, non deseraikitze selektiboa, berrerabilera eta birziklatzeari esker, BEG-en %59-70 bitarteko murrizketa lortu den (ikusi 20. orrialdea)! Hala ere, askotan testuak nahiko anbiguo izaten jarraitzen du, berrerabilera eta birziklatzeaz aritzean, ez baitu hauen arteko bereizketa garbia egiten, baina, (aurreko artikulu batean aipatu genuen moduan) birziklatze prozesuaren ondoren balio gutxiagoko produktu bat sortzen dela aipatzen du:

“In a circular economy paradigm of “re-use, repair, recycle,” where waste is eliminated, the practice of recycling or downcycling becomes a last resort, as it typically results in a product of lesser value.”
p. 24

Bestalde txostenak, zenbait gomendio ematen ditu arau eta estandarrak egokitzeko, BZA-ren erabilera eta ikuspegi zirkularra diseinu-fasetik kontutan hartzeko, berrerabilera eta sektore jakin baten sorrera edo egituraketa bultzatuz:

“Adopt renovation policies that encourage the diversion of end-of-life material for recovery and recycling, promote regulation and measuring of whole building life-cycle carbon emissions, incorporate design for disassembly, and provide quality long-lasting material assemblies in retrofit solutions.”
p. 83

“Incentivise a marketplace for material re-use and develop standards to ensure the quality and efficacy for their use, in order to provide assurance to actors in the building sector.”
p. 83

Azkenik, txosten honek ezer berririk erakusten ez digun arren, arazoaren oroigarri ona da, mundu osoan ondoko ideia zabaltzen baitu: eraikuntza sektoreak berehalako aldaketa bat behar du eta materialen berrerabilera hori lortzeko giltzarrietako bat da!

Aipatutako zifrak eta ingelesez ageri diren aipamenak – United Nations Environment Programme (2023). Building Materials and the Climate: Constructing a New Future. Nairobi – txostenetik aterata daude.

Exhibitions – 3

Bada, Pavillon de l’Arsenal eta Parisko eraikuntza sektoreko aktore gehiagoren interesa erakusten duen erakusketa bat. Urte hontako martxoan amaitu zen Conserver Adapter Transmettre (Kontserbatu Moldatu Transmititu) erakusketak Parisko 40 proiektu inguru aurkezten zituen. Eraikitako metro karratu bakoitzak 50 urtetan zehar 1,5 tona CO₂isurtzen dituela jakinda, proiektu hauen diseinatzaileek ez eraistea erabaki zuten. Proiektu berriak dira, eraikitze baimenak 2020 eta 2022 urte bitartean aurkeztuak. Existitzen dena eraldatzen duten proiektuak (Parisen aurkeztutako hirigintza baimenen %70a bezala), non berrerabilerak bere garrantzia duen. Gainera, erronka klimatikoak, ondare borondateak eta gaur egungo espektatibei egokitutako programazioak uztartzen dituzten fabrikazio moduak agerian jartzen dituzte. Proiektu hauek berrerabilera eta jatorri organiko zein geologikoa duten materialen sektoreak garatu nahi dituztenentzat inspirazio dira.

Grand Huit arkitektoen Au Fil du Rail proiektuan adibidez, eraikin industrial bat elikadura eta ehungintza industrian espezializatutako ekonomia zirkular eta solidarioaren errekurtso lekuan eraldatzen da. 2023 urterako aurreikusita, bertan berrerabilera in situ eta ex situ burutzen da. Morland prefekturako arotzeriak eraikinaren itxituran integratu dira. Berdina gertatu da ChartierDalix bulegoak R-Use taldearen laguntzarekin burututako super-équipement Pinard proiektuan. 2025 urterako aurreikusita dagoen proiektu honek, amaetxe baten eraldaketa proposatzen du, haurtzaindegi, eskola, gimnasio eta hirugarren lekua biltzen dituen ekipamendu hibrido batean. Materialen masaren %49,6a, berrerabilitako edo birziklatutako materialetatik dator, besteak beste, teilen, adreiluen, zurezko markoen eta arotz-lanen %100a. Horrek, %11,6 murrizten ditu proiektuaren karbono-emisioak. Berrebilera ere presente dago surélévation Lenoir proiektuan. 2024 urterako aurreikusita, artisau-aktibitateak biltzen zituen eraikin baten birgaitzea proposatzen du, etxebizitza sozialak egiteko solairu berriak gehituz. Gehitze hau egiteko, Boman bulegoko arkitektoek, berrerabileran Bellastock-ek lagunduta, Paris Habitat-en jabegoko eraikinetatik dekonstruitutako materialak erabili dituzte. Besteak beste, parketa, baldosak, ateak edo ekipamendu elektrikoa. Scène des Loges proiektuan Archikubik bulegoak, Mobius-ek lagunduta, barneko elementuak berrerabiliko dituzte garaje zahar bat etxebizitzetan eraldatzeko. Hau ere 2024rako aurreikusita dago. Hain zonalde mugatuan berrerabilera integratzen duten hainbeste proiektu aurkitzea, zerbait aldatzen ari denaren froga garbia da. Gure eraikitzeko moduak zalantzen jartzen dituzten erakusketa hauek eskaintzen duten ikusgaitasunak, eraikitze praktika berrien beharra azpimarratzen dute eta hauen artean eraikuntza materialen berrerabilerak bere lekua duela dirudi.

Erakusketa honetatik haratago, Pavillon de l’Arsenal taldearen berrerabileraren inguruko interesa ez da berria. Gogoratu dezagun, adibidez, Matière Grise erakusketa (2014tik 2015era). Honi buruz hitz egin dugu dagoeneko hemen, gai honen inguruan osatuena da eta erreferentzia izaten jarraitzen du, baina ez da bakarra. 2012an, Re.architecture erakusketak praktika horien berri eman zuen, Europako 15 agentzien lan berezia aurkeztuz, hala nola Assemble, Collectif Etc, Raumlabor edo Rotor. 2016. urtean, Réinventer Paris hiri-proiektu berritzaileen deialdiaren emaitzen erakusketak, berrerabilera ardatz zuten proiektuak aurkeztu zituen. Horien artean, Morland eta Ferme du Rail proiektuak, honezkero aipatu ditugunak. FAIRE arkitektura- eta hiri-proiektu berritzaileen azeleratzailearen esparruan garatutako beste proiektu batzuk ere, Pavillon de l’Arsenal-en erakutsiko dira. Besteak beste, 2022an Cigüe-k burututako igeltsuzko hormigoiari buruzko ikerketa (honi buruz hitz egin genuen hemen) edo FabBRICK 2018an Clarisse Merlet arkitektoak diseinatutako berrerabilitako ehun-materialezko adreiluen proiektua. Niveau Zéro Atelier taldearen M.E.G.A. eta Lucie Ponard-en Terres émaillées proiektuetan, Paris hirian burututako indusketetako lurra erabiltzen dute objektu edo lauzen fabrikazioan. Proiektu hauek, eta baita FabBRICK-ek ere, 2022an burutu zen Séries Limitées erakusketan integratuko ziren. Era berean, Terres de Paris (2016 – 2017) erakusketak, Joly&Loiret arkitektura-agentziako arkitektoen lana aurkezten zuen, Parisko zorupetik ateratako lurrarekin burututako eraikuntzari buruz. FAIRE azeleratzailearen eta Studioloren barruan, minierakusketa programa bat, 2021eko instalazio batek Académie du climat x 36 étudiants architectes x Encore Heureux: un café en projet aurkeztu zuen. Encore Heureux agentziaren zuzendaritzapean, Parisko Klimaren Akademiaren etorkizuneko kafetegiaren elkarlanerako kontzeptazioa kontatzen du, non materialen berrerabilera faktore garrantzitsua izan zen. 2021ean Studioloren eta FAIRE proiektu azeleratzailearen barruan aurkeztua, Ceci n’est pas une porte proiektuak, Parisko ospitale zahar bateko 1.200 ate berreskuratu eta eraldatzeko aukera eman zuen, guztira 60 m³ material. Vincent Parreira eta Marie Brodin arkitektoek, berrerabilaren aholkularitzan espezializatutako Mobius-ek lagunduta egindako esperimentazioek eta altzari-sorkuntzak, 200 mahai baino gehiago egitea ahalbidetu zuten, ARES elkartearen (Ekonomia eta Gizartea Birgizarteratzeko Elkartea) laguntzarekin.

Oro har, Pavillon de l’Arsenal-ek tokiko material naturalen (ikusi 2018ko Pierre erakusketa adibidez) eta hauek lantzen dituzten artisauen inguruan (ikusi 2022ko Ressources erakusketa) erakutsi duten interesak eta kezka sozial eta ingurumen-ardurek (Covid garaian aurkeztutako Et demain, on fait quoi? erakusketa honen lekuko, edo 2023ko azken erakusketak, Espaces Ferroviaires, matières vivantes edo [Ré]inventer l’existant) arkitektura birpentsatzeko dagoen beharra erakusten dute, berrerabilera inteegratuko duena. Eta erakusketa hauek berrerabileraz bakarrik hitz egiten ez duten arren, hau berpizteko arrazoiak edo jarraitu beharreko bidea erakusten digute. Agian, egunen batean, honen normalizazioa lortuz!

Conserver Adapter Transmettre erakusketa 2023ko martxoaren 5ean amaitu zen, eta Conserver Adapter Transmettre izenburu bereko lan bat argitaratzeko aukera eman zuen.

TYIN tegnestue – 2

TRD Heinemann, 2014, Stjørdal (Norway) – Gebr. Heinemann SE & co (Project owner) – TYIN tegnestue Architects (Design) – Photo: Pasi Aalto / pasiaalto.com

Tokiko testuinguru espezifikoa funtsezkoa da TYIN tegnestue Architects bulegoaren ikuspegian. Testuinguru geografiko, sozial eta kulturalaz ari gara, baina erabilitako teknika eta materialek ere, berrerabiliak edo ez, eraikin baten nortasuna moldatu dezakete. Hau gertatzen da arkitektura bulegoak Asian eraikitako proiektuetan, baina berdin gertatzen da beraien herrialdean egindakoetan ere. Norvegian, TYIN tegnestue bulegoak berrerabileraren bitartez, zurez eraikitzeko tradizioa nabarmentzen du. Eraikuntza mota berezia da, adibidez, 2014. urtean Trondheim-ko aeroportuko denda batean enborrekin burututako barne-diseinu proiektua. Enborrak lortzeko, eraitsiko zen XIX. mendeko etxe bat desmuntatu eta partzialki berreraiki zen, pieza hondatuenak alde batera utziz. Enbor horietako batzuk, moztu ondoren hormetan estaldura gisa erabili ziren.

Naust paa Aure , 2011, Aure (Norway) – *Stein Erik Sorstrom* (Project owner) – TYIN tegnestue Architects (Design) – Photo: Pasi Aalto / pasiaalto.com

2011an, Aure herrian burututako proiektuan, arkitektoek txalupentzako estalpe bat bereganatu zuten. Kasu honetan bereziki hondatua zegoen eraikina, funtzio ludikoak izango zituen eraikuntza berri batek ordezkatuko zuen.Proiektua, berrerabilera nabarmentzeko aukera berri bat izan zen. Honela, eraikuntza zaharraren materialen parte bat lekuan bertan berrerabili zen. Zehazki, zur oholak barne-estaldura osatzeko erabili ziren eta kanpo-estalduran, aurreko eraikinean estalkia osatzen zuten metalezko txapak erabili ziren. Metalezko errail zahar batzuk, gainalde baten euskarri gisa erabili ziren. Berrerabilitako material hauei inguruko baserri batean berreskuratutako leihoak gehitu zizkietan. Eraikin berriaren egitura-sarea leiho hauen dimentsioen araberakoa zen. Berrerabilitako materialek honela, proiektuaren diseinuari laguntzen diote, honen eboluzioa ahalbidetuz. Berriz ere, berrerabilerak, diseinuaren logika beste modu ezberdin eta berri batean pentsarazten gaitu.

TYIN tegnestue – 1

Min Buri Old Market Library, 2009, Bangkok (Thailand) – Old Market Community (Project owner) – TYIN tegnestue Architects, CASE Studio Architects, local community (Design) – Photo: Pasi Aalto / pasiaalto.com

Duela gutxi lan egiteari utzi dion, TYIN tegnestue Architects arkitektura bulego norvegiarra, arkitekturaren ikuspegi berezia izateagatik ezaguna zen: ikasle eta tokiko komunitateak nahasten dituzten proiektu txikiak, artisautza eta berrerabilerarekiko zaletasuna. Honezkero, hemen hitz egin dizuegu berrerabilera materialak erabiltzen zituzten arkitektura eskoletako ikasleekin burututako partaidetza-proiektuei buruz. Agentziaren ibilbide profesionalean zehar, hainbat proiektu garatu zituzten, bereziki Asian, egoera prekarioan dauden komunitateentzat eta haiekin elkarlanean. Proiektu bakoitzaren testuinguruaren arabera, artisau-tekniken eta bertako materialen erabileraren aldeko apostua egin zuten, baliabide gabeziari erantzunteko. Gainera, biztanleek, proiektuen jarraipenean parte hartu ahal izan zuten. Horrela, bizilagunek, eraikinaren jabe egingo ziren, proiektuak, eraikuntzaren alde teknikoa eta sortutako dinamika soziala eredu izan beharko zituen bitartean. Logika hau jarraituz, berrerabileratik lortutako materialak tokiko baliabide merkeak kontsideratzen dira, zura eta lurra bezala adibidez, eta proiektuari forma ematen laguntzen dute.

Honela, CASE Studio Architects bulegoarekin batera 2009an Bangkok-en (Tailandia) eraikitako Old Market Library proiektuak, neurri handi batean, biztanleen partaidetza ahalbidetu zuen. Proiektu honetan, merkatu zahar baten zati bat liburutegi bihurtu zuten eta arkitektoen ezagutzak praktikan jartzeko aukera izan zen tokiko material ekonomikoen erabileraren bitartez, berrerabilerako materialak barne. Berrerabilitako zurezko kaxak adibidez, liburuentzako apalategi bilakatu ziren eta barne-estaldura, inguruetan jasotako zur elementuz osatuta zegoen. Solairutarte txiki baten zurezko egitura eraikitzeko elementuak aldiz, bigarren eskuko denda batean erosi ziren, kalitate hobeagoko zura lortu nahi izan zutelako. Proiektu honek, eta ez da bakarra, berrerabilera, komunitateentzako irtenbide ekonomiko eta arduratsua izateaz gain, sorkuntza teknikoa eta estetikoa suspertu dezakeela erakusten du.