Ley de residuos y suelos contaminados para una economía circular

Ekonomia zirkularrerako hondakin eta zoru kutsatuen, apirilaren 8ko 7/2022 legea aztertzen badugu, zer aurkituko dugu berrerabilerari buruz? Gauza batzuk ezagutzen ditugu honezkero, eta beste batzuk berriz berriak dira. Hala ere, legeak ez ditu oraindik hauek garatzeko neurri praktikoak eskaintzen.

Lehenik eta behin, gogora dezagun legeak (2. artikulua) berrerabilerarako prestaketaren eta berrerabileraren arteko bereizketa argia egiten duela; kasu batean, hondakinak balorizatzeko eragiketa bat da, eta bestean aldiz ez. Ondoko definizioek azaltzen duten moduan (horietariko batzuk hemen aurkeztu genizkizuen):

«Preparación para la reutilización»: la operación de valorización consistente en la comprobación, limpieza o reparación, mediante la cual productos o componentes de productos que se hayan convertido en residuos se preparan para que puedan reutilizarse sin ninguna otra transformación previa y dejen de ser considerados residuos si cumplen las normas de producto aplicables de tipo técnico y de consumo.

artículo 2 – y)

«Reutilización»: cualquier operación mediante la cual productos o componentes de productos que no sean residuos se utilizan de nuevo con la misma finalidad para la que fueron concebidos.

artículo 2 – aw)

Hondakin eta baliabide kontzeptuen artean egiten den bereizketa hau ezinbestekoa da eta berrerabilera barneratzen duten prebentzio estrategien garrantzia azpimarratzen du. Prebentzioa, izan ere, honela definitzen da:

«Prevención»: conjunto de medidas adoptadas en la fase de concepción y diseño, de producción, de distribución y de consumo de una sustancia, material o producto, para reducir:

1.º La cantidad de residuo, incluso mediante la reutilización de los productos o el alargamiento de la vida útil de los productos.

artículo 2 – z)

Azpimarratzekoa da prebentzioa sorkuntza fasean (gogoratu hemen azaltzen genuen DfD kontzeptua) zein balio-bizitzan zehar kontutan hartu behar dela. Nolanahi ere, berrerabilera prebentzio neurri bat da eta hondakinen tratamenduaren hierarkian mailarik altuenean dago. Hierarkia hori 8. artikuluan definitzen da eta aurretik hemen azaldu dugu:

a) Prevención, b) preparación para la reutilización, c) reciclado, d) otro tipo de valorización, incluida la valorización energética y e) eliminación.

artículo 8 – 1.

Prebentzio neurriak 18. artikuluan zehazten dira. Berriz ere, sorkuntza fasean zein balio-bizitzan zehar honen amaierararte lan egitea garrantzitsua dela aipatzen da:

Fomentar el diseño, la fabricación y el uso de productos que sean eficientes en el uso de recursos, duraderos y fiables (también en términos de vida útil y ausencia de obsolescencia prematura), reparables, reutilizables y actualizables.

artículo 18 – 1. b)

Fomentar la reutilización de los productos y componentes de productos, entre otros, mediante donación, y la implantación de sistemas que promuevan actividades de reparación, reutilización y actualización, en particular para los aparatos eléctricos y electrónicos, pilas y acumuladores, textiles y muebles, envases y materiales y productos de construcción.

artículo 18 – 1. d)

Reducir la generación de residuos en la producción industrial, en la fabricación, en la extracción de minerales y en la construcción y demolición, tomando en consideración las mejores técnicas disponibles y las buenas prácticas ambientales.

artículo 18 – 1. f)

Legeak hondakinak murrizteko helburu orokorrak zehazten dituen arren – 2025erako eta 2030erako, 2010.urtearekin konparatuta, %13 eta %15 gutxiago hurrenez hurren (17. artikulua) – zehaztasun gehiago ematen ditu eraikuntza sektoreari dagokionean (26. artikulua):

La cantidad de residuos no peligrosos de construcción y demolición destinados a la preparación para la reutilización, el reciclado y otra valorización de materiales, incluidas las operaciones de relleno, con exclusión de los materiales en estado natural definidos en la categoría 17 05 04 de la lista de residuos, deberá alcanzar como mínimo el 70% en peso de los producidos.

artículo 26 – 1. b)

Hala ere, helburu horiek ez dituzte prebentzio-neurriak barne hartzen eta tratatutako hondakinak sarritan balio-galera handia eragiten duten betetze-lanetan erabiltzen dira. 30. artikulua, aldiz, eraikuntza- eta eraispen-hondakinei buruzkoa dena bereziki interesgarria iruditzen zaigu. Birziklatzeko frakzioen araberako sailkapenaz gain, 2. puntuan berrerabili daitezkeen elementuak sailkatzeko beharra azpimarratzen da:

A partir del 1 de julio de 2022, los residuos de la construcción y demolición no peligrosos deberán ser clasificados en, al menos, las siguientes fracciones: madera, fracciones de minerales (hormigón, ladrillos, azulejos, cerámica y piedra), metales, vidrio, plástico y yeso. Asimismo, se clasificarán aquellos elementos susceptibles de ser reutilizados tales como tejas, sanitarios o elementos estructurales. Esta clasificación se realizará de forma preferente en el lugar de generación de los residuos y sin perjuicio del resto de residuos que ya tienen establecida una recogida separada obligatoria.

artículo 30 – 2.

Hurrengo puntuan, ondokoa gehitzen da:

La demolición se llevará a cabo preferiblemente de forma selectiva, y con carácter obligatorio a partir del 1 de enero de 2024, garantizando la retirada de, al menos, las fracciones de materiales indicadas en el apartado anterior, previo estudio que identifique las cantidades que se prevé generar de cada fracción, cuando no exista obligación de disponer de un estudio de gestión de residuos y prevea el tratamiento de estos según la jerarquía establecida en el artículo 8.

artículo 30 – 3.

Hala ere, ez dira berrerabili daitezkeen elementuak sailkatzeko baldintza praktikoak zehazten eta ez da helburu argirik ezartzen. Hori gabe, litekeena da birziklatzeak lehentasuna izatea, sektorea egituratuago baitago, nahiz eta hondakinen kudeaketaren hierarkian beherago egon.

Neurri interesgarri batzuk amaitzeko: ekodiseinu-baldintzak eta eraikuntza obra berrietan erabili beharreko materialen liburu digitalak:

Para facilitar lo anterior, se establecerá reglamentariamente la obligación de disponer de libros digitales de materiales empleados en las nuevas obras de construcción, de conformidad con lo que se establezca a nivel de la Unión Europea en el ámbito de la economía circular. Asimismo, se establecerán requisitos de ecodiseño para los proyectos de construcción y edificación.

artículo 30 – 3.

Label

Ziurtagiri eta labelak ohikoak dira ingurumenaren arloan eta horietariko batzuk, pribatuak zein publikoak, barne har ditzazkete berrerabilera eraikuntza materialak. Gure mugetatik kanpo, ziurtagiri ezberdinak ezagutzen ditugu: HQE™ (High Quality Environmental) frantsesa, BREEAM® (Building Research Establishment Environmental Assessment Method) ziurtagiri ingelesa edo LEED® (Leadership in Energy and Environmental Design) Estatu Batuarra dira ezagunenak. Label batzuen helburua, adibidez, izaera zirkularra kontutan hartzea edo karbono-aztarna murriztea izango da. Alde horretatik, berrerabilera aukera bereziki interesgarria da. Horrelako label bat lortzea, oro har borondatezkoa izaten da, eta eraikin edo material baten ezaugarriak, araudiak eskatzen dituen exijentzia minimoak baina hobeagoak direla erakusteko erabiltzen dira. Askotan, konfidantza eta errekonozimendu kontua izaten da, proiektu baten ikusgarritasuna areagotzeko aukera ematen duena. Kasu batzuetan gainera, labelek derrigorrezkoak bilakatu dira. Hori da 2016an aurkeztutako E+C- label esperimentalaren kasua. Etiketa hau 2020 Ingurumen Legediaren (RE2020) aurrikuspena zen, eta helburua BZA tresnak erabiliz, eraikin baten karbono-aztarna egiaztatzea da. Hemen azaldu genuen bezala, RE2020 araudiak, kalkulu-metodoa jasotzen du, non berrerabilera materialek karbono-aztarnaren kalkuluan duten inpaktua nulutzat jotzen den, eta ondorioz, irtenbide oso onuragarria da!

Ingurumen label gehienak ez dira berrerabilerara bakarrik aplikatzen, baina badira bereziki hau sustatzeko sortuak izan direnak. Frantziako CircoLab® labelak adibidez, Berrerabilera produktuen eta hauen baliokide berrien ingurumen inpaktua konparatzen ditu, eta maila ezberdinak kontutan hartzen dituen errendimendu ziurtagiria emateko sortua izan da. Lehenago, Ingalaterran Salvo erakundeak Truly Reclaimed labela atera zuen, FCRBE (Interreg NWE) europar proiektuari esker. Berrerabilera bultzatzeaz gain, honen helburua berrerabileratik benetan eratorritako materialak babestea da, kopietatik bereiziz. Honek ikusgarritasuna ematen dio berrerabilerari eta balioan jartzen du!

#DEF – upcycling

Upcycling (gazteleraz suprarreciclaje) terminoak, downcycling-ak (gazteleraz infrarreciclaje) ez bezala, berreskuratutako objektu edo materialetatik abiatuta, hauek baino kalitate, balio edo erabilgarritasun handiagoko produktuen fabrikazioari esaten zaio. Kalitatea, balioa eta erabilgarritasuna askotan kontzeptu subjetiboak diren arren, upcycling-etik eratorritako objektu eta materialen izaerak ere dudak sor ditzake. Erabilitako terminoak eta honen definizioak, praktika hau birziklapen forma batetara hurbiltzen dute. Edozein modutan ere, askotan berrerabileraren arloan ere erabiltzen da, elementu baten erabilera edo funtzioa aldatzen denean (ate bat mahai bihurtzerakoan adibidez). Termino honen erabilera nahasiak, birziklapena eta berrerabileraren artean egon daitekeen nahasmena indartu dezake (hemen bi hauen arteko ezberdintasunak azaltzen dituen artikulua). Berrerabileraren kasuan, nahiago dugu erabilera edo funtzioaren desbideratzeaz hitz egin, upcycling terminoa birziklapenaren arloan soilik erabiltzeko.

#DEF – downcycling

Downcycling hitz ingelesak, birziklatze mota bati egiten dio erreferentzia. Euskarazko itzulpena aurkitu ez dugun arren, gazteleraz infrarreciclaje (edo infraciclaje) esaten zaio. Hau, jatorrizko objektuek edo materialek baino kalitate, balio edo erabilgarritasun txikiagoa duten produktuak fabrikatzeko birziklatze modu bat da. Dekonstrukzio prozesuetatik berreskuratutako hormigoiaren kasua, bereziki deigarria da. Izan ere, dekonstrukzio prozesu batetik berreskuratutako hormigoiaren zati handi bat, errepideen eraikuntzarako betelan material gisa erabiltzen da (gai honen inguruan, Bellona fundazioaren, nazioarteko ingurumen GKE-a, artikulua irakurgarri). Kasu honetan, materialaren balioaren galera agerikoa da.

Lehenago ikusi dugun moduan, berrerabilera beharrean birziklapena aukeratzen denean, honek lehengaien ekarpen eta energia gastu handiagoa eskatzen ditu. Sarritan birziklapenaren barruan ezkutatzen den Downcycling-ak (infrarreciclaje) gainera, maila gutxiagoko produktua eskuratzea gehitzen dio. Hona hemen berrerabileraren aldeko beste arrazoi bat! Hala ere, downcycling-aren kontrako kontzeptua ere existitzen da. Upcycling-ak (gazteleraz suprarreciclaje), hondakinen balorizazioari garrantzi handia ematen dio. Downcycling eta upcycling terminoei buruz Residuos Profesional-en artikulua ikusgarri hemen.

#DEF – DfD

DfD siglek, Design for Deconstruction edo Design for Disassembly esan nahi dute ingelesez (deskonstrukzio edo desmuntaketarako diseinua). 2020an, Europar Batzordeak, ondoko definizioa proposatzen zuen publikazio batean (Circular Economy – Principles for Building Design) kontzeptu hau azaltzeko : “Approach to the design of a product or structure that facilitates deconstruction at the end of its useful life, in such a way that components and parts can be reused, recycled or recovered for further economic use or, in some other way, diverted from the waste stream”. Sorkuntza eta diseinu fasean bertan, eraikin baten etorkizuneko deskonstrukzio edo desmuntatzea kontutan hartzean datza, partziala edo erabatekoa izan daitekeena. Hau dena, osagaien eta materialen berrerabilera edo birziklatzea sinplifikatzeko, eta aldi berean hondakinen eta lehengaien produkzioa murrizteko. Ikuspegi honek, beraz, deskonstrukzioa eraispena baino onuragarriagoa dela erakutsiko du.

Dena den, eraikinen eta hauen osagaien bizitza baliagarriaren amaierari buruzko gogoetak, ez luke ezkutatu behar, bizitza mugatuko eraikinen ikuspegiak izan dezakeen eragin gaiztoa. Hortaz, eraikinen eta hauen osagaien bizitza baliagarriaren luzatzeaz ere jardun behar da. Dekonstrukzio kontutan hartzen duen eraikin baten sortze prozesuak, bere akzio-eremua moldagarritasunera zabaldu behar du, DfD/A edo Design for Disassembly and Adaptability kontzeptuaren bidez. Desmuntaiaz gain, eraikin baten mantentzea, eraberritzea edo eraldaketa zein honen osagaien konponketa edo ordezkapena ere kontutan hartu beharko dira. Eraikuntzen bizitza baliagarriaren luzapena bultzatzea, materialen ordezkapena edo hauen deskonstrukzioa ahalbidetuz, berrerabilerari behar duen balioa ematen dioten kontzeptuak dira! Honetaz gain, beste estrategia zirkular batzuk, kontzeptu hauetara hurbiltzen dira, hala nola, design for longevity and durability, design for change (DfC) edo eraikin itzulgarrien diseinua (reversible building design). Hemen aipatutako ideia edo kontzeptuak beste arlo batzuetara ere zabal daitezke.

Materialen eta eraikuntza tekniken aukeraketa, design for deconstruction eta diseinu itzulgarriaren prozesuaren muina dira. Materialak iraunkorrak izan behar dute eta hauen arteko mihiztatzeak, desmuntaketa azkar eta merkea ahalbidetu behar du, tresneria astunen erabilera saiheztuz. Loturak, eskuragarriak eta desmuntagarriak izango dira eta finkatze mekanikoak pribilegiatuko dira. Buloi, torloju edo iltze bidezko loturak hobetsiko dira, erauzgarriak ez diren lotura kimikoak beharrean, aglutinatzaile, zigilatzaile, itsasgarri edo soldadura adibidez. Honetaz gain, teknika eta materialei buruzko informazio igorpena ahalbidetu behar da.


Mundu anglosaxoitik datozen gai honen inguruko hainbat lan aurki ditzakegu. EPA-k (United States Environmental Protection Agency) Design for Deconstruction-i buruzko dokumentua eta proiektu pilotuei buruzko informazioa argitaratu du. Bestetik, Hamer Center for Community Design (The Pennsylvania State University) delakoak, Design for Disassembly gaiari buruzko gida idatzi du. Europan, Europar Batzordearen argitalpenaz gain, BAMB proiektu europearrak diseinu itzulgarriari (Reversible Building Design) buruzko protokoloa proposatzen du. Gaiari buruzko beste artikulu bat ikusgarri dago Archdaily web-orrian eta beste bat Arquia Fundazioaren blogean.

Carbon footprint

Karbono-aztarnaren kalkulua gizakiaren jarduerek eragindako ingurumen inpaktua neurtzeko erabiltzen da. Horretarako, sortzen ditugun zuzeneko eta zeharkako negutegi-efektuko gasak (BEG) hartzen dira kontuan, bizi-zikloaren analisiaren (BZA) antzeko metodologia jarraituz. Aldaketa klimatikoaren erantzule diren gas isurtzeak CO2 baliokideetan adierazten dira (CO2-eq) eta hauen arrazoiak zein isurtzeak aurrezteko moduak  bistaratzen dituzte.

Materialen eta proiektuen karbono-aztarnaren inguruko zifrak ulertzea ez da beti erraza izaten. Are gutxiago berrerabilerari loturiko BEG-ak aurrezteko aukerak bilatzea eta ondorioz aipatzen diren kantitateen jatorria ulertzea zaila da sarritan. CO2 gasen gutxitzea lortzea interesgarria da, beti ere inpaktu hauen transferentzia bat gertatzen ez denean. Baina zertaz ari gara REBRICK proiektuan berrerabili den adreilu bakoitzeko 0,5kg CO2 baliokide aurreztu direla esaten dugunean? Eta Grande Halle de Colombelles proiektuan aurreztutako 25Tn CO2 edo K 118 proiektuko 500Tn CO2 kantitateak aipatzen ditugunean? Datu hauetara iristeko kalkulu metodoa zalantzan jarri gabe, kantitate hauek modu ulergarriago batean adierazi nahiko genituzke.

Estatu Batuetako EPA-ren (United States Environmental Protection Agency) kalkulu-tresnak, 0,5kg CO2 baliokide kotxez egindako 2km-ko ibilbide baten edo telefono adimendu baten 60 kargaren parekoa  dela esaten digu. Bestalde, Frantzian ADEME-k (Agence de la transition écologique) garatutako monconvertisseurco2 kalkulu-tresnak beste konparaketa batzuk erakusten ditu: 25Tn Co2 baliokide pertsona batek hegazkinez egindako 245 000km lirateke, munduari sei buelta alegia, eta 500Tn CO2 baliokide etxebizitza batek 70 urtetan zehar erabilitako lukeen berokuntza.

Norberaren karbono-aztarna gutxitu eta aurrezte aukerak bilatu nahi dituztenek hemen, hemen edo hemen sar daitezke (azken hau frantsesez). Eurostat-en arabera, europar bakoitzaren urteko karbono-aztarna 7Tn CO2-koa da, aurreko urteetakoa baino balio txikiagoa!

#DEF – urban mining

Urban mining kontzeptua hondakinetatik datozen lehengaien berreskurapen prozesua izendatzeko erabiltzen da. Batez ere tresna elektriko eta elektronikoen hondakinetan (TEEH) ateratako metalen erauzketaz hitzegiteko erabiltzen den arren, beste esparru batzuetara ere zabal daiteke, eraikuntza sektorera adibidez. Gainera kontzeptua gehienetan birziklatzearekin lotzen bada ere, berrerabiltze alorrera zabal daiteke. Kasu honetan, ez da lehengaia berreskuratzea bilatzen. Beraz, urban mining kontzeptua, eraikitako espazioan eta gure hirietako eraikinetan bilatutako elementuen identifikazioa eta berrerabiltzea litzateke, inbentario lanak, dekonstrukzioa eta bilketa bere gain hartuz.

Urban mining-ak lehengaien kontsumoaren gutxitzea ahalbidetzen du hauen erauzketari lotutako isurtzeak mugatuz eta gainera sortutako hondakin kopurua gutxituz. Halaber, hiriek berrerabiltze material iturri gisa duten garrantzia azpimarratzen du, zirkuitu motzean eta hurbiltasun-printzipioa jarraituz.

Meatzaritzaren kasuan bezala, hobi hitza erabiltzen da ezaugarri zehatzak dauzkaten eta hainbat lekuetan bildu ostean berrerabilgarriak diren elementuak izendatzeko. Beste batzuetan material-banku ere esaten zaio. Kasu honetan, materialak errekuperatu eta baloratzen diren elementu indibidual gisa ulertu beharrean, berrerabiltzea integratzen duen eraikuntza prozesuaren parte izango dira, sortze-prozesuaren hasierako momentutik identifikatuko dena. Eraikinen eraikuntza-sistemak dekontrukzioa eta desmuntaketa integratzen duenean bezala.

#DEF – re-use / recycling

Artikulu honetan, europar zuzentarauean irakurritako berrerabiltze eta birziklatze hitzen gaztelerazko eta frantsesezko definizioak ikus daitezke. Euskarazko itzulpen ofiziala atera ez denez, ez dugu euskarazko definiziorik jarri.

Hemen goian aipatutako esteketan ikus daitekeen bezala, berrerabiltzeak ez du funtsezko formaren edo funtzioaren eraldaketa eskatzen. Birziklapenaren kasuan aldiz, produktu berria produzitzeko elementuaren jatorrizko lehengaietara itzultzea oinarrizkoa da.